برای درمان سرطان تخمدان، روش های مختلفی وجود دارد که در ادامه به بررسی کامل هر کدام می پردازیم. انتخاب نوع روش درمانی به عهده پزشک متخصص می باشد که با توجه به نتایج آزمایشات مختلف، این کار انجام می شود. نتایج مرحله بندی سرطان نیز، می تواند به انتخاب روش درمانی کمک کند. برای زنان در سنین باروری که دارای انواع خاصی از تومور هستند و سرطان در اولین مرحله است، ممکن است بدون برداشتن تخمدان و رحم، سرطان تخمدان درمان شود.

جراحی، درمان اصلی بیشتر سرطان های تخمدان است. میزان جراحی بیمار برای درمان سرطان تخمدان به میزان گسترش سرطان و سلامت عمومی او بستگی دارد.

• جراحی برای سرطان تخمدان اپیتلیال
• مرحله بندی سرطان تخمدان اپیتلیال
• پرتو درمانی برای درمان سرطان تخمدان
• هورمون درمانی برای درمان سرطان تخمدان
• شیمی درمانی برای سرطان تخمدان
• درمان هدفمند برای سرطان تخمدان

اگر مایعی در لگن یا حفره شکم وجود داشته باشد، برای آزمایش خارج می شود. جراح ممکن است حفره شکم را با آب نمک شسته و آن مایعات را برای آزمایش به آزمایشگاه بفرستد. پزشک همچنین ممکن است از مناطق مختلف داخل شکم و لگن نمونه برداری کند. تمام نمونه های بافت و مایعات گرفته شده در حین عمل برای جستجوی سلول های سرطانی به آزمایشگاه ارسال می شود. مرحله بندی بسیار مهم است زیرا سرطان های تخمدان در مراحل مختلف به طور متفاوتی درمان می شوند. اگر مرحله بندی به درستی انجام نشود، ممکن است پزشک نتواند در مورد بهترین روش درمانی تصمیم بگیرد.

درمان سرطان تخمدان با پرتو درمانی خارجی

این روش رایج ترین نوع پرتودرمانی برای زنان مبتلا به سرطان تخمدان است. پرتودرمانی خارجی تقریباً شبیه عکسبرداری با اشعه ایکس است، اما پرتو درمانی قوی تر است. دستگاهی تشعشع را بر روی ناحیه تحت تأثیر سرطان متمرکز می کند. این روش بدون درد است و هر درمان فقط چند دقیقه طول می کشد، اما زمان تنظیم - قرار دادن بیمار در محل برای درمان - معمولاً بیشتر طول می کشد. درمان ها 5 روز در هفته و به مدت چند هفته انجام می شود.

برخی از عوارض جانبی رایج عبارتند از:

• تغییر پوست - ممکن است پوست ناحیه تحت درمان آفتاب سوختگی یا حتی تاول و پوست ایجاد کند
• خستگی (خستگی)
• تهوع و استفراغ
• اسهال
• سوزش واژن، گاهی اوقات همراه با ترشح (اگر لگن تحت درمان باشد)

این عوارض پس از قطع درمان بهبود می یابد. تغییرات پوست به تدریج کمرنگ می شود و طی 6 تا 12 ماه پوست به حالت طبیعی خود برمی گردد. اگر عوارض جانبی ناشی از اشعه دارید، به تیم مراقبت از سرطان خود بگویید. ممکن است روش هایی برای مدیریت آن ها وجود داشته باشد.

براکی تراپی

براکی تراپی که به آن اشعه داخلی نیز گفته می شود، روش دیگری برای ارائه پرتودرمانی است. به جای هدف قرار دادن پرتوهای تابشی از خارج بدن، دستگاهی حاوی دانه های رادیواکتیو در داخل بدن، نزدیک به سرطان قرار می گیرد. این روش به ندرت برای درمان سرطان تخمدان استفاده می شود.

آگونیست های هورمون آزاد کننده هورمون لوتئین ساز (LHRH)

آگونیست های LHRH (که بعضا آگونیست های GnRH نامیده می شوند) تولید استروژن توسط تخمدان را قطع می کنند. این داروها برای کاهش سطح استروژن در زنانی که قبل از یائسگی هستند استفاده می شود. نمونه هایی از آگونیست های LHRH شامل گوزرلین و لوپرولید است. این داروها هر 1 تا 3 ماه یک بار تزریق می شوند.

عوارض جانبی می تواند شامل هر یک از علائم یائسگی مانند گر گرفتگی و خشکی واژن باشد. در صورت مصرف طولانی مدت، این داروها می توانند استخوان ها را ضعیف کنند (که گاهی منجر به پوکی استخوان می شود).

تاموکسیفن

تاموکسیفن دارویی است که اغلب برای درمان سرطان سینه استفاده می شود. همچنین می تواند برای درمان تومورهای استرومایی تخمدان مورد استفاده قرار گیرد و بندرت برای درمان سرطان تخمدان اپیتلیال پیشرفته استفاده می شود. تاموکسیفن در بسیاری از بافت های بدن به عنوان ضد استروژن عمل می کند، اما در سایر بافت ها به عنوان استروژن ضعیف عمل می کند. هدف از تاموکسیفن جلوگیری از تحریک رشد سلول های سرطانی استروژن مثبت (سلول های سرطانی که گیرنده استروژن دارند) موجود در بدن زنان است.

فعالیت ضد استروژن این دارو می تواند منجر به عوارضی مانند گرگرفتگی و خشکی واژن شود. از آنجا که تاموکسیفن مانند برخی از نقاط بدن مانند استروژن ضعیف عمل می کند، باعث از دست دادن استخوان نمی شود اما می تواند خطر لخته شدن خون جدی در پاها را افزایش دهد.

شیمی درمانی برای درمان سرطان تخمدان اپیتلیال

شیمی درمانی برای سرطان تخمدان معمولاً شامل ترکیب دو نوع مختلف دارو است. به نظر می رسد دریافت ترکیبی از داروها به جای فقط یک دارو، به عنوان اولین درمان برای سرطان تخمدان بهتر عمل می کند. معمولاً این ترکیب شامل نوعی داروی شیمیایی به نام یک ترکیب پلاتین (معمولاً سیس پلاتین یا کاربوپلاتین) و نوع دیگری از داروی شیمیایی به نام تاکسان است. این داروها معمولاً به صورت وریدی (در رگ) هر 3 تا 4 هفته تجویز می شود.

دوره معمول شیمی درمانی برای سرطان تخمدان اپیتلیال شامل 3 تا 6 دوره درمان است که به مرحله و نوع سرطان تخمدان بستگی دارد. چرخه یک برنامه از دوزهای منظم دارو است و به دنبال آن یک دوره استراحت است. داروهای مختلف چرخه های مختلفی دارند. پزشک به شما اطلاع می دهد که چه برنامه ای برای شیمی درمانی برنامه ریزی شده است. سرطان اپیتلیال تخمدان غالباً با شیمی درمانی کوچک از بین می رود، اما سلول های سرطانی ممکن است در نهایت رشد مجدد خود را شروع کنند.

برخی دیگر از داروهای شیمیایی که در درمان سرطان تخمدان مفید هستند عبارتند از:

•  آلبومین پاکلیتاکسل
• آلترتامین
• سیکلوفسفامید
• اتوپوزید
• ایفوسفامید
• ایرینوتکان
• دوکسوروبیسین لیپوزومی
• ملفالان
• پمترکسد
• توپوتکان
• وینورلبین

شیمی درمانی داخل صفاقی

برای زنانی که مرحله III سرطان تخمدان دارند (سرطانی که در خارج از شکم گسترش نیافته است) و سرطان آن ها به طور مطلوب رفع شده است، ممکن است شیمی درمانی داخل صفاقی (IP) علاوه بر شیمی درمانی سیستمیک انجام شود.

در شیمی درمانی IP، داروهای سیس پلاتین و پاکلیتاکسل از طریق کاتتر (لوله نازک) به حفره شکم تزریق می شوند. لوله را می توان در حین جراحی برای مرحله بندی قرار داد، اما گاهی اوقات دیرتر قرار می گیرد. اگر بعداً انجام شود، می تواند توسط جراح با استفاده از لاپاراسکوپی یا توسط رادیولوژیست تحت هدایت اشعه ایکس قرار گیرد. کاتتر معمولاً به یک درگاه متصل می شود، یک دیسک که روی آن دیافراگم انعطاف پذیر قرار دارد. این درگاه در زیر ساختار استخوانی دیواره شکم مانند دنده یا استخوان لگن قرار گرفته است.

شیمی درمانی به این روش، بیشترین دوز دارو ها را مستقیماً به سلول های سرطانی در حفره شکم می دهد. این دارو ها همچنین جذب جریان خون می شوند و بنابراین می توانند به سلول های سرطانی خارج از حفره شکم برسند. به نظر می رسد شیمی درمانی IP به برخی از خانم ها کمک می کند که بیشتر از شیمی درمانی IV بیشتر عمر کنند، اما عوارض آن اغلب شدیدتر است. زنانی که تحت شیمی درمانی IP قرار می گیرند، ممکن است درد شکم، حالت تهوع، استفراغ و سایر عوارض جانبی بیشتری داشته باشند، که ممکن است باعث شود برخی از زنان درمان خود را زودتر متوقف کنند.

خطر عوارض جانبی همچنین به این معنی است که یک زن قبل از شروع شیمی درمانی IP باید عملکرد طبیعی کلیه داشته باشد و از نظر سلامت عمومی در وضعیت مناسبی باشد. زنان همچنین نمی توانند بافت اسکار زیادی در داخل شکم خود داشته باشند زیرا این امر باعث می شود که شیمی درمانی به تمام سلول های سرطانی در معرض نرسد.

شیمی درمانی برای درمان تومورهای سلول های زایا

اگر تومور سلول زایا دارید، احتمالاً با شیمی درمانی ترکیبی (چندین دارو مختلف همزمان) درمان خواهید شد. ترکیبی که بیشتر اوقات استفاده می شود BEP نام دارد و شامل داروهای شیمی درمانی بلائومایسین، اتوپوزید و سیس پلاتین (پلاتینول) است. اگر سرطان یک دیسژرمینوما باشد، این ها معمولاً به شیمی درمانی بسیار حساس هستند و بعضی اوقات با ترکیب سمی کمتری از کاربوپلاتین و اتوپوزید قابل درمان هستند. اگر سرطان به درمان پاسخ ندهد یا سرطان عود کند (دوباره برگردد) از ترکیبات دارویی دیگر ممکن است استفاده شود.

مهار کننده های آروماتاز

مهار کننده های آروماتاز ​​داروهایی هستند که آنزیمی (به نام آروماتاز) را مسدود می کنند و هورمون های دیگر را در زنان بعد از یائسگی به استروژن تبدیل می کند. آن ها مانع تولید استروژن در تخمدان ها نمی شوند، بنابراین فقط در کاهش سطح استروژن در زنان پس از یائسگی مفید هستند. این دارو ها عمدتا برای درمان انواع سرطان سینه استفاده می شوند، اما همچنین می توانند برای درمان برخی از تومورهای استرومایی تخمدان که پس از درمان دوباره بازگشته اند، استفاده شوند. آن ها شامل لتروزول، آناستروزول و اگزمستان هستند. این داروها روزی یک بار به صورت قرص مصرف می شوند.

عوارض جانبی متداول بازدارنده های آروماتاز ​​شامل گرگرفتگی، درد مفاصل و عضلات و نازک شدن استخوان است. نازک شدن استخوان می تواند منجر به پوکی استخوان و استخوان هایی شود که به راحتی خرد می شوند.

بواسیزوماب

Bevacizumab متعلق به دسته ای از دارو ها به نام بازدارنده های رگ زایی است. برای رشد و شیوع سرطان ها، آن ها نیاز به ایجاد رگ های خونی جدید برای تغذیه خود دارند. این دارو به پروتئینی به نام VEGF متصل می شود (که سیگنال تشکیل عروق خونی جدید است) و رشد سرطان را کند یا متوقف می کند. نشان داده شده است که بواسیزوماب رشد سرطان های پیشرفته اپیتلیال را کند می کند. این دارو به صورت تزریق داخل ورید (IV) هر 2 تا 3 هفته تجویز می شود.

عوارض جانبی بوازيزوماب

عوارض جانبی شایع شامل فشار خون بالا، خستگی، خونریزی، کم شدن تعداد گلبول های سفید خون، سردرد، زخم های دهان، از دست دادن اشتها و اسهال است. از عوارض جانبی نادر اما احتمالاً جدی می توان به لخته شدن خون، خونریزی شدید، ترمیم کند زخم، ایجاد سوراخ هایی در روده بزرگ و ایجاد اتصالات غیر طبیعی بین روده و پوست یا مثانه (فیستول) اشاره کرد. در صورت ایجاد سوراخ یا فیستول می تواند منجر به عفونت شدید شود و برای اصلاح نیاز به جراحی است.

بازدارنده های PARP

اولاپاریب (Lynparza)، روكاپاریب (Rubraca) و نیراپاریب (Zejula) داروهایی هستند كه به عنوان بازدارنده های PARP شناخته می شوند. آنزیم های PARP به طور معمول نقش دارند تا به ترمیم DNA آسیب دیده در داخل سلول کمک کنند. ژن های BRCA (BRCA1 و BRCA2) نیز به طور معمول در مسیر متفاوتی از ترمیم DNA نقش دارند و جهش در این ژن ها می تواند آن مسیر را مسدود کند. با مسدود کردن مسیر PARP، این دارو ها برای سلول های توموری با ژن غیر طبیعی BRCA ترمیم DNA آسیب دیده را بسیار دشوار می کنند، که اغلب منجر به مرگ این سلول ها می شود. تمام این داروها روزانه از طریق دهان، به صورت قرص یا کپسول مصرف می شوند.

جمع بندی

شما می توانید با رعایت عوامل خطر تا حدی از این سرطان جلوگیری کنید. همچنین، با انجام غربالگری های ماهانه یا سالانه که تحت نظر پزشک انجام می شود، ممکن است که منجر به شخیص زود هنگام شود و همین امر باعث درمان مؤثر تر بشود. انستیتو کانسر پردیس جهت ارائه خدمات به موقع در راستای تشخیص سرطان همیشه در کنار بیماران عزیز می باشد. به امید آنکه تشخیص به موقع این سرطان و پیگیری راه های درمان، بهبودی و تندرستی هر چه سریع تر برای همه بیماران حاصل شود.